Του Δημοσθένη Καραγιάννη
Έξι (6) Απριλίου ήταν χθες και σκέφτηκα πως καλό θα είναι να θυμίσουμε στον κ. Πρωθυπουργό (αν και κατά δήλωσή του ποιον ενδιαφέρει σήμερα τι έγινε πριν από τόσα χρόνια!…Φυσικά δεν τον συμφέρει…) και κυρίως στους σοβαρούς πολίτες αυτής της χώρας την επέτειο επίθεσης της ναζιστικής Γερμανίας εναντίον της χώρας μας, που ήδη είχε αντιμετωπίσει νικηφόρα την προ εξαμήνου επίθεση της φασιστικής Ιταλίας.
Στις 6 Απριλίου 1941 λοιπόν τα ναζιστικά στρατεύματα ξεκίνησαν την επιχείρηση «Μαρίτα», το ανελέητο μαστίγωμα του ελληνικού λαού στον τετράχρονο Γολγοθά που ακολούθησε.
Δείτε επίσης: 6 Απριλίου 1941: Η εισβολή των ναζί στην Ελλάδα Σπάνιες κινηματογραφικές εικόνες (βίντεο)
Οι προθέσεις τους εκδηλώθηκαν με την πρώτη ευκαιρία που τους δόθηκε.
Κι αυτή τους δόθηκε στα οχυρά του Μπέλες , όταν ο λοχίας Δημήτριος Ίτσιος παραδόθηκε μετά από πολύνεκρη για τους Γερμανούς ολοήμερη μάχη από το πολυβολείο του (Π8 πάνω από τα Άνω Πορόια Σερρών) με πέντε άνδρες. Ο γερμανός διοικητής αφού τον συνεχάρη διέταξε την εκτέλεση του γενναίου μαζί με τους εναπομείναντες της μάχης στρατιώτες του. Λίγα χρόνια μετά (το 44) σαν σήμερα ακολούθησε η ναζιστική «ανδραγαθία» της σφαγής των 280 αμάχων στην Κλεισούρα της Καστοριάς με τη γνωστή η ναζιστική πρακτική!
Αν και το γερμανικό τελεσίγραφο έληγε στις 06.00 το πρωί της Κυριακής 6 Απριλίου που είχε επιδώσει ο ναζιστής πρεσβευτής της Ελλάδας πρίγκιπας Έρμπαχ στον διορισμένο βασιλικό πρωθυπουργό Αλέξανδρο Κορυζή (η μινατούρα του Μουσολίνι, ο Μεταξάς είχε πεθάνει απ’ το Γενάρη), οι ανυπόμονοι Γερμανοί ξεκίνησαν την επίθεση στις 05.15 το πρωί με σφοδρό κανονιοβολισμό στα οχυρά Μπέλες και Ρούπελ.
Είναι γνωστό ότι οι μάχες κράτησαν τρεις ολόκληρες μέρες και καταγράφτηκαν πολλές και αξεπέραστες ηρωικές στιγμές από τους στρατιώτες, τους αξιωματικούς και υπαξιωματικούς του ελληνικού στρατού.
Παντού όμως και πάντοτε βρίσκονται οι «Εφιάλτες». Και πολύ περισσότερο σ’ ένα κράτος που το κυβερνούσαν οι «Εφιάλτες». Όπως και σήμερα! Τότε ο αντιστράτηγος Τσολάκογλου (ρίψασπις και ιδεολόγος φασίστας), διοικητής του Γ΄ Σώματος στρατού παρέκαμψε (= παραίτησε αυταρχικά) τον επίσης διοικητή της Στρατιάς Ηπείρου που μάχονταν νικηφόρα τους Ιταλούς και υπέγραψε την παράδοση άνευ όρων των ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων την 20η Απριλίου.
Φυσικά δεν έμεινε ανεξαργύρωτη αυτή η υπογραφή και όσες άλλες ακολούθησαν. Ανταμείφτηκε με το να διοριστεί από τον κατακτητή ως ο πρώτος κατοχικός πρωθυπουργός της χώρας, ηγέτης μια ομάδας φασιστικών και ναζιστικών στελεχών του Κράτους, απ’ αυτούς που δεν δραπέτευσαν μαζί με το βασιλιά τους. Και όπως γίνεται πάντα οι καταχτητές τους πρώτους που διώχνουν μόλις καταλάβουν πως τους είναι άχρηστοι πια, είναι οι προδότες – συνεργάτες τους, έτσι μετά από είκοσι μήνες (Δεκέμβρη του 42) τον έδιωξαν και στη θέση του έβαλαν για λίγο ένα ναζιστικό πανεπιστημιακό απομεινάρι, το Λογοθετόπουλο.
Μέχρι που βρήκαν τον καταλληλότερο εκφραστή τους τον Ιωάννη Ράλλη παλιό πολιτικό, γιο του Δημητρίου Ράλλη φιλογερμανού πολιτικού που ίδρυσε πολιτικό κόμμα ως “σπείρα πατριδοκαπήλων και εξ ατομικών συμφερόντων αυτοανακηρυττομένων πατριωτών” όπως τον κατηγορεί στ’ απομνημονεύματά του ο Βίκτωρ Δούσμανης. Άλλοι (Κορδάτος) υποστηρίζουν πως από τα χρόνια του Α΄ παγκοσμίου Πολέμου τον Ράλλη είχαν «πλησιάσει» γερμανοί πράκτορες (= η επαλήθευση της λαϊκής ρήσης: «από σόι πάει το βασιλίκι»!
Αυτός τους εξυπηρέτησε τόσο καλά (με συνεργάτη του τον Άγγελο Έβερτ, Διοικητή Αστυνομίας Αθηνών, απομεινάρι των Βαβαρών) που δεν τον άλλαξαν ούτε κι όταν νικημένοι πια έφευγαν από την Αθήνα. Έτσι ο Ράλλης παράδωσε την πρωθυπουργία στις 12 Οκτωβρίου μαζί με την αποχώρηση των Γερμανών. Όπως περίπου ο χουντοπρόεδρος Γκιζίκης με την κατάρρευση της χούντας παράδωσε την πρωθυπουργία στον εκλεκτό τους Κ. Καραμανλή, τον πρεσβύτερο, που κι αυτός σύμφωνα με άκρως απόρρητο έγγραφο[1] που κατατέθηκε στο Ισραηλινό δικαστήριο κατά τη δίκη του ναζί εγκληματία Άντολφ Άιχμαν το 1961 ήτανε συνεργάτης των Γερμανών (του ΜΕΡΤΕΝ) στη Θεσσαλονίκη όπως κι ο Τσαλδάρης, ο Πετρόπουλος και άλλοι στις επιχειρήσεις εξόντωσης και καταλήστευσης των Εβραίων της Θεσσαλονίκης.
Χιλιάδες σελίδες έχουν γραφτεί για τις τραγικές και ηρωικές μέρες του πολέμου. Οι πιο πολλές στηριγμένες πάνω στο μύθο του «όλοι μαζί» όπως και σήμερα. Ούτε και τότε όμως ήτανε όλοι μαζί. Πολύ γρήγορα «εξεκαθάρισε η νίρα απ’ το στάρι» κι ο καθένας τάχτηκε με τη μεριά που τον οδήγησε το συμφέρον του.
Οι παλιοί πολιτικοί αυτοτέθηκαν σε «καραντίνα» λόγω δειλίας και φιλοτομαρισμού και περιμένοντας να «βγάλουν οι άλλοι το φίδι απ’ την τρύπα» για να «καβαλήσουν» και πάλι, όπως πράγματι έγινε. Οι πιο …θαρραλέοι αναμασώντας κάποιες δικαιολογίες που μερικές έφταναν και μέχρι την γκρίνια για την εκτόπισή τους απεσύρθησαν απ’ το προσκήνιο γεγονός, που μεταπελευθερωτικά το μετέβαλαν σε «αντίσταση της σιωπής» ή και «παθητική αντίσταση» και ξανακαβάλησαν στο σβέρκο αυτού, που ηλιθίως διατείνεται πως «ζυγόν δεν υποφέρει!!!».
Άλλοι βολεύτηκαν σε ελεύθερους τόπους αυτοεξορίας. Που να τρέχουν τώρα πίσω στην πατρίδα που ήτανε ήδη σκλαβωμένη! Να κάνουν τι; Να ξανακριθούν ταραξίες και ανυπόταχτοι; Ανεπίτρεπτο για τους τίτλους τους! Δεν είχανε τα κότσια να είναι και Μάντακες; Εξάλλου δεν ήτανε ούτε κουμουνιστές! Δε μπορούσαν να συνταχτούν μ’ αυτούς που πάλευαν για λευτεριά και ανεξαρτησία; Αυτοί ήτανε ταγμένοι να καβαλάνε! Μια ζωή εξαρτημένοι και παρακλαυσίθυροι πως τώρα θ’ αποκτήσουν μόνοι τους σπονδυλική στήλη; Γίνονται αυτά;
Άλλοι μόλις είδαν τα δύσκολα με το σπάσιμο του μετώπου «σαν έτοιμοι από καιρό» φόρτωσαν τα μπαγκάζια τους, πήραν τα χρυσαφικά και τα διαμαντικά τους, τις τουαλέτες και τα κοστούμια τους, τους υπηρέτες και τους υποτακτικούς τους, τους συγγενείς και κολλητούς τους, τις στολές και τα σκυλάκια τους επίταξαν βαπόρια και ασφαλή πλεούμενα, αεροπλάνα και γιότ και δραπέτευσαν την ώρα του κινδύνου για άλλες …ασφαλείς παραλίες να συνεχίσουν το φαγοπότι τους μακριά απ’ τους κινδύνους της πατρίδας – σαν κάποιους πολιτικούς εξόριστους βρεφικής ηλικίας στον καιρό της χούντας!!!
Εγκληματίες και κατά συρροή δολοφόνοι, αφού φρόντισαν να φορτώσουν τα καράβια με τις πραμάτειες τους, τα χρυσαφικά τους και τα πολυτελή τους ιμάτια, και να εγκαταλείψουν οι αχρείοι τον διαλυμένο στρατό, τα στρατευμένα παιδιά του λαού – τα δικά τους φρόντισαν να υπηρετούν με ασφάλεια, όσα υπηρέτησαν…!) – στην τύχη τους και στην αγωνία να βρουν ένα μέσον για να κατέβουν είτε στην Κρήτη, είτε ν’ ακολουθήσουν τους θρασύδειλους που δήλωναν πως φεύγουν για να πάνε να πολεμήσουν από άλλον τόπο …για την ελευθερία της πατρίδας. Καθάρματα διαχρονικά!
Κάποιοι μεγαλόσχημοι Ιεράρχες πάτησαν πόδι στην υποταγή και απομονώθηκαν. Μερικοί – ελάχιστοι – μπήκαν μπροστά κι έβαλαν πλάτη στον αγώνα του Λαού, που έδειχνε το χάραμα της λευτεριάς του μέσα απ’ τις γραμμές του ΕΑΜ. Οι πολλοί όμως συνέχισαν το εθελοδουλικό τους κήρυγμα αυτή τη φορά στον επίγειο Θεό τους, τον Χίτλερ και στους κατά τόπους απεσταλμένους Του, καλώντας τους πιστούς να μην παρασύρονται από τους …«κομμουνιστάς» και τους άλλους «αναρχοσυμμορίτας» που εξαγριώνουν τους «φίλους και κάποτε ευεργέτας μας – Γερμανούς»!
Κάποιοι άλλοι λούφαξαν σηκώνοντας τους γιακάδες στα λαιμά τους, βαδίζανε πάνω κάτω στα πεζοδρόμια με τα χέρια στις τσέπες χωρίς πρόσωπα, πουλώντας αίμα, παντελώς αδύναμοι, παντελώς υποταγμένοι και παντελώς ρακένδυτοι, μορφάζοντας – στα μουλωχτά – τη δυσαρέσκειά τους, σπέρνοντας φόβο και χολή κι όσο μπορούσαν θάνατο σ’ αυτούς που «νωρίς εβγήκανε καταμπροστά στον ήλιο,με πάνου ως κάτου απλωμένη την αφοβιά σαν σημαία, οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες. Και ακολουθούσανε άντρες πολλοί, και γυναίκες, και λαβωμένοι με τον επίδεσμο και τα δεκανίκια. Όπου έβλεπες άξαφνα στην όψη τους τόσες χαρακιές, που ‘λεγες είχανε περάσει μέρες πολλές μέσα σε λίγην ώρα.(Άξιον Εστί – Οδυσσέα Ελύτη)
Οι αξιωματούχοι του κράτους, ο επίσης διορισθείς τραπεζικός (κάτι σαν Στουρνάρας σήμερα) πρωθυπουργός Εμ. Τσουδερός, η κυβέρνησή του, ο Μανιαδάκης, όλοι οι μεγαλοαξιωματούχοι και μεγαλοβαθμοφόροι του στρατεύματος με τα σόγια τους πήραν καταπόδι τον «ευγενή ηλίθιο» – έτσι αποκαλούσαν μεταξύ τους οι Εγγλέζοι τον Γεώργιο Γλύξμπουργκ – «κατουρημένοι απ’ το φόβο» τους και κατέβηκαν στην Κρήτη αρχικά.
Ούτε τα συμπράγκαλά τους δεν κατέβασαν. Ακολούθησε η επιχείρηση «Ερμής» του Χίτλερ και με τις πρώτες βόμβες πατείς με πατώ σε την κοπάνησαν και πάλι προς τις «Θερμές» χώρες παρότι έμπαινε και στη χώρα το καλοκαίρι!
Όλοι αυτοί οι αλήτες με τη βοήθεια κάποιων που παρέμειναν κρυμμένοι και κάποιων άλλων που τους εξαγόρασαν στην πορεία μόλις έφυγαν οι Γερμανοί έφεραν τους νέους κατακτητές στη χώρα: τους Εγγλέζους, τους Αμερικανούς και τους Ευρωενωσιακούς καπιταλ(η)στές…
Ποιοι ενωμένοι όλοι μαζί βρε απατεώνες;
Δήμος Σθένης
[1] Το έγγραφο κατατέθηκε στο ισραηλινό δικαστήριο με μακροσκελή κατάλογο ονομάτων Ελλήνων προδοτών και συνεργατών του ΜΕΡΤΕΝ στην Θεσσαλονίκη, αλλά με διάβημα του ελληνικού δωσιλογικού μετακατοχικού κράτους αποκρύφτηκε, όπως λέει ο Ιωάννης Μοσχόπουλος (σύμβουλος τότε της πρεσβείας στο Ισραήλ)
